Το γεφύρι του σήμερα ενώνει το παρελθόν με την εγκατάλειψη. Πέτρες που στοίβαξαν χέρια με μαστοριά, στέκει στιβαρό, ακλόνητος φύλακας του παρελθόντος, τότε που η παράδοση ήταν καθημερινότητα.
Το πήγαινε έλα των παιδιών της απέναντι ρεματιάς ήταν συνεχές γιατί το ρυτιδιασμένο σχολείο λειτουργούσε. Εκατόν ογδόντα ψυχές το γέμιζαν χαρούμενες φωνές, το κουδούνι κτυπούσε το διάλειμμα, το σχόλασμα, τη ζωή την ίδια. Πλατάνια το σκέπασαν, περιμένουν καρτερικά την άνοιξη να το ντύσουν με χρώματα και μυρωδιές επιβράβευση της καρτερίας του. Το νερό κυλά άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε με παφλασμό, δρασκελίζει τα σμιλεμένα βράχια δραπετεύει από τη ματιά μου βιαστικά χωρίς υπόσχεση επιστροφής.
Τίποτα δεν ταράζει το γεφύρι της μοναξιάς θαρρείς ο χρόνος πάγωσε κάτω από την τεράστια καμάρα και υπομένει τη μοίρα του, μιας και οι κάτοικοι γέρασαν και περιμένουν τη δύση με το βλέμμα καρφωμένο στο παρελθόν
Mιχάλης Καλαλούγκας
